Affection EP2 Garuda: Chapter EP2 Garuda’s Vimanthip

Affection EP2 ความเดิมจากตอนที่แล้วหลังจากที่สุรเชนได้เจอเด็กหญิงที่ชื่อว่าจันทร์หอม แล้วจันทร์หอมก็ได้ลุกขึ้นขยับถอยหนี ทำมห้สุรเชนรู้สึกผิดเมื่อเห็นแววตาตกใจของเด็กหญิง และข้อมือเล็กๆ ที่มีรอยไหม้ “ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจเจ้าเจ็บหรือไม่” พอเห็นเด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอาการหวาดกลัวของจันทร์หอมก็เริ่มหายไป

เด็กหญิงเดินเข้าไปดูอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะเห็นเด็กชายที่นอนอยู่เริ่มตัวสั่น แล้วตัวเริ่มชีดลงเรื่อยๆ บาดแผลที่หลังก็มีเลือดไหลซึมออกมาเรื่อยๆ “เจ้าเป็นอะไรเจ็บมากไหม” “น้ำ ข้าต้องการน้ำ” จันทร์หอมรีบวิ่งออกไปทันทีแล้วกลับมาพร้อมกับกระบอกไม้ไผ่ที่ใส่น้ำไว้จนเต็มมือเล็กค่อยๆ เทน้ำใส่ปากเด็กชายที่นอนตัวสั่นอยู่จนหมดกระบอก

จันทร์หอมรู้สึกตกใจมากเพราะน้ำที่เธอตักมานั้นไม่น้อยเลย แต่เด็กชายคนนี้กับดื่มกินจนหมด และกลับขอเพิ่มอีก เธอจึงวิ่งออกไปอีกครั้งแล้วกลับมากับน้ำในกระบอกไม้ไผ่อีก 2 กระบอกเธอเทน้ำส่ปากจนหมดอีกหนึ่งกระบอกแล้วมองดูเด็กชายที่มีสีหน้าดีขึ้น “เจ้าเป็นยังไงบ้างอาการดีขึ้นหรือไม่” เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ่มพับเพียบ

นั่งลงกับพื้นดิน และเอ่ยถามสุรเชนที่ตอนนี้ร่างกายเริ่มดีขึ้นเพราะน้ำที่ดื่มไปนั้นช่วยสลายพิษของพญานาคได้พอสมควร “ข้าดีขึ้นมากแล้วขอบใจเจ้ามากนะ และขอโทษด้วยสำหรับรอยไหม้นั่น” จันทร์หอมก้มลงมองข้อมือของตัวเองจากตอนแรกที่รอยไหม้เห็นชัดมากแต่ตอนนี้มันเริ่มจางลงแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มให้กับสุรเชน

“ไม่เป็นไรข้าไม่เจ็บอีกประเดี๋ยวรอยไหม้ก็คงจะหาย” สุรเชนอมยิ้มน้อยๆ แล้วมองเด็กหญิงชาวมนุษย์อย่างไม่ละสายตา เขารู้สึกซึ้งในน้ำใจที่เธอมอบให้ถ้าไม่ได้ดื่มน้ำ 2 กระบอกนี้เขาคงต้องตายไปแล้วอย่างแน่นอนเขานั่งจ้องหน้าจันทร์หอมอยู่นิ่งๆ เหมือนจะจดจำทุกอย่างเอาไว้แล้วจันทร์หอมก็นั่งส่งยิ้มหวานให้ตามประสา

เด็ก สุรเชนยิ้มกว้างออกมาแล้วเขารู้สึกว่าเด็กคนนี้ช่างน่ารักนักทั้ง 2 นั่งคุยกันไปจนมีเสียงเรียกชื่อของจันทร์หอมดังขึ้น “จันทร์หอมเอย จันทร์หอมลูก อยู่ไหนยายจะกลับบ้านแล้ว” “ข้าต้องไปแล้วเจ้าเอาน้ำกระบอกนี้ไว้ดื่มเถอะ” จันทร์หอมลุกขึ้นยื่นแล้วยื่นน้ำในกระบอกที่เหลืออีกหนึ่งกระบอกให้กับสุรเชนจากนั้นเธอก็วิ่งออก

ไปสุรเชนได้ดื่มน้ำในอีกกระบอกหนึ่งจนหมดแล้วเริ่มรู้สึกว่ามีเรี่ยวแรง เขายันตัวเองให้นั่งตัวตรงแล้วหลับตาเข้านั่งสมาธิ ส่งกระแสจิตให้กลับผู้เป็นพ่อให้รู้ถึงที่ ที่เขาหลบซ้อนตัวอยู่ ไม่นานนักท้าวสุบันณวาช กับสุรเชษก็มาถึงท้าวสุบันณวาชรีบเข้าไปประคองร่างของสุรเชนแบ้วอุ้มเอาไว้แนบอกโผล่บินกลับวิมานฉิมพลีทันที

ท้าวสุบันณวาชวางร่างที่อ่อนแอของสุรเชนให้นอนตะแคงบนแท่นของห้องบรรทมแล้วใช้ฝ่ามือใหญ่ทาบไปบนแผ่นหลังของเขาพร้อมกับร่ายมนต์คาถาไม่นานก็มีแสงสีทองเรืองรองออกมาแล้วแผลที่ไหม้เกียมกลางแผ่นหลังนั้นก็ค่อยๆ หายไปแลเห็นเป็นเนื้อเปลือยเปล่าปกติแต่ท้าวสุบัณวาชก็ยังร่ายคาถาต่อจนกระทั่งร่างของ

สุรเชนมีเหงื่อไหลท่วมออกมามากมายพญาครุฑจึงได้หยุดร่ายคาถาแล้วพลิกตัวให้ลูกชายได้นอนหลับพักผ่อน “สุรเชษเจ้าจงอยู่ดูแลพี่ชาย พ่อได้ขับพิษออกหมดแล้วไม่นานสุรเชนก็จะฟื้น” “พะยะคะ ท่านพ่อ” เมื่อสุรเชนหายดีแล้วเขาได้พาสุรเชษไปเข้าเฝ้าท้าวสุบันณวาชที่พลับพลาพักผ่อน สุรเชน นั้นรู้สึกผิด และยอมรับผิดที่

ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของพ่อ โดยแอบหนีไปเล้นที่เมื่อมนุษย์ และได้รับบาดเจ็บกลับมาเขารู้สึกเสียใจที่ได้ทำในสิ่งที่ผิดพลาดลงไปถ้าทั้งตัวเขา และน้องชายเป็นอะไรไปผู้เป็นพ่อคงจะเสียใจเกินจะรับได้อย่างแน่นอน เมื่อไปถึงสุรเชน และสุรเชษก็ก้มลงกราบแทบเท้าของท้าวสุบันณวาชแล้วเอ่ยคำขอโทษ “ลูกขอประทานอภัยที่

ไม่เชื่อฟังคำสั่งของท่านพ่อ พาน้อวไปเจอกับอันตรายแล้วลูกก็รู้ถึงผลของการไม่เชื่อฟังแล้วท่านพ่อโปรดให้อภัยลูกด้วย” “ลุกขึ้นเถิดพ่อไม่โกรธพวกเจ้าทั้ง 2 คนดอก สิ่งที่พวกเจ้าได้พบเจอทำให้พวกเจ้าได้เรียนรู้แล้วพ่อก็ได้ภูมิใจกับเจ้าทั้ง 2 โดยเฉพาะเจ้าสุรเชน เจ้าเป็นพี่ชายที่ดีทั้งรักและปกป้องน้องแค่นี้พ่อก็สุขใจแล้ว”

สุรเชน และสุรเชษหันมองหน้ากันแล้วยิ้มให้กันอย่างมีความสุขทั้ง 2 ก้มลงกราบท้าวสุบัณวาชอีกครั้งแล้วสัญญาว่าจะเชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อจะไม่ดื้อและซุกซนเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้วท้าวสุบันณวาชยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ 2 มือของพญาครุฑวางลงบนศรีษะของลูกชายทั้ง 2พร้อมกับกล่าวให้พรพร้อมกับเป่าคาถาแคล้วคลาด

เพื่อเป็นเกราะป้องกันพยันอันตรายต่างๆ สุรเชนนั้นเมื่อได้รู้ว่าพ่อได้เป่าคาถาป้องกันภัยใส่ให้ในตัวก็รู้ว่าพ่อนั้นไม่ห้ามปราบเรื่องการลงไปยังแดนมนุษย์อีกแล้วเขาเงยหน้าขึ้นแล้วสบตากับท้าวสุบันณวาชผู้เป็นพ่อก็พยักหน้าให้น้อยๆ เหมือนกับเป็นคำยืนยันในสิ่งที่สุรเชนคิด ทั้งสุรเชน และสุรเชษต่างก็ตื่นเต้นยินดีในสิ่งที่พ่อ

นั้นอนุญาติ และยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ แม้ท้าวสุบันณวาชจะให้ลงไปยังดินแดนมนุษย์ได้แล้วแต่ทั้งสุรเชน และสุรเชษก็ไม่เคยลงกลับไปอีกเลยจนกระทั่งเติบใหญ่เป็นครุฑหนุ่มวัยชกัน และสุรเชนก็มีคู่หมายที่ท้าวสุบันณวาชจัดเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้วเธอเป็นครุฑที นามว่าบุษบาบัณ ซึ่งทั้งสุรเชน สุรเชษ และบุษบาบัณ

ต่างก็รู้จักและรักใคร่กันดีเพราะทั้ง 3 ตนเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อสุรเชนนั้นได้รู้ว่าพ่อได้ให้บุษบาบัณเป็นคู่หมายของตน และอีกไม่นานก็จะมีการแต่งงานเกิดขึ้น เขาก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมากเพราะเขานั้นไม่ได้รักใคร่บุษบาบัณฉันท์หนุ่มสาวเลยมองบุษบาบัณเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น แต่หญิงหนึ่งเดียวที่อยู่ในใจเขาตลอดมาก็คือจันทร์หอมที่อยู่ ณ เมืองมนุษย์ด้านล่างนู้น “จันทร์หอมป่านนี้เจ้าจะเป็นอบ่างไรบ้างนะ”