โรคกระเพาะ เรื้อรังเป็นที่ชัดเจนว่า การติดเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไร เป็นสาเหตุที่สำคัญที่สุดของโรคกระเพาะเรื้อรัง บางคนเรียกว่า โรคกระเพาะที่เกี่ยวข้องกับเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไร อย่างไรก็ตาม ปัจจัยที่เป็นอันตรายทางกายภาพ เคมี และชีวภาพอื่นๆ สามารถทำให้เกิดโรคนี้ได้ หลังจากดำเนินการซ้ำๆ เป็นเวลานานในมนุษย์ที่อ่อนแอ รอยโรคเรื้อรังสามารถเกิดขึ้นได้ หากยังคงอยู่หรือเกิดขึ้นซ้ำๆ
การสุ่มตัวอย่างในชนบทของฟินแลนด์ เพื่อตรวจเยื่อเมือกในกระเพาะอาหารยืนยันว่า โรคกระเพาะแกร็นเรื้อรังเป็นแผลเรื้อรังที่ลุกลาม โดยมีการอักเสบตื้นๆ ก่อน และสุดท้ายเกิดการฝ่อ การอักเสบ มีหลักฐานจากการสังเกตทางคลินิกแสดงให้เห็นปัญหานี้ คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่เป็นโรคกระเพาะผิวเผิน ผู้สูงอายุส่วนใหญ่เป็น โรคกระเพาะ
โรคกระเพาะผิวเผิน และโรคกระเพาะแกร็น มักอยู่ร่วมกันในผู้ป่วยรายเดียวกัน นอกจากนี้ การตรวจชิ้นเนื้อในกระเพาะอาหารแบบย้อนหลังยังพบว่า โรคกระเพาะผิวเผินบางส่วน อาจกลายเป็นโรคกระเพาะแกร็นได้ หลังจากไม่กี่ปี ปัจจุบันเชื่อกันว่า โรคกระเพาะเรื้อรังเกิดจากหลายปัจจัย
การติดเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไรประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์ ในปี 1982 ได้มีการแยกเชื้อแบคทีเรียมีผนังเซลล์แกรมลบ แบบแกรมลบขนาดเล็กแอโรบิก คาตาเลสแบบโค้งหรือรูปตัวเอสมี 2 ถึง 6 มีเชื้อแฟลเจลลาหุ้มฝักที่ปลายด้านหนึ่ง 95 เปอร์เซ็นต์ ของโรคกระเพาะที่มีฤทธิ์ มีการติดเชื้อแบคทีเรียนี้ เดิมมีชื่อว่า แคมไพโลแบคเตอร์ ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น เฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไร
ในปี 1989 ตามหลักชีวเคมีและสัณฐานวิทยา ได้ยืนยันจากการศึกษาทางคลินิกว่า อัตราการตรวจพบเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไร ในโรคกระเพาะเรื้อรังที่ออกฤทธิ์อยู่ที่ 98 ถึง 100 เปอร์เซ็นต์บ่งชี้ว่า โรคกระเพาะเรื้อรังโดยเฉพาะโรคกระเพาะที่มีฤทธิ์เรื้อรังนั้น สัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับการติดเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไร
ซึ่งทำให้เกิดโรคกระเพาะเฉียบพลัน โดยการบริหารช่องปากของเอชพีด้วยตัวเอง การรักษาให้หายด้วยการรักษาด้วยยาปฏิชีวนะ ในปี พ.ศ.2530 ได้ประสบความสำเร็จในการสร้างแบบจำลองสัตว์ ของโรคกระเพาะจนถึงปัจจุบัน โรคติดเชื้อได้ปฏิบัติตามข้อเสนอ มาตรฐานสำหรับแบคทีเรียก่อโรค
กลไกหลักของการติดเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไร ที่ทำให้เกิดโรคกระเพาะมีดังนี้ เชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไรมีรูปร่างเป็นเกลียว มีโครงสร้างแฟลเจลลา และสามารถว่ายน้ำได้อย่างอิสระในชั้นเมือก เฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไรมีเป้าหมายที่เมือก และสามารถจับกับเซลล์เยื่อบุผิว เป้าหมายของไกลโคโปรตีนและไกลโคไลปิดในเมือก
มีการสัมผัสใกล้ชิดกับเซลล์เยื่อเมือก และโครงสร้างคล้ายฐานยึดกับเซลล์เยื่อบุผิว ทำให้ไมโครวิลลัสหลุดออกมา และทำลายโครงร่าง มีการผลิตเอนไซม์ และเมแทบอไลต์ที่หลากหลายเช่น ยูรีเอสและผลิตภัณฑ์ของแอมโมเนีย ซูเปอร์ออกไซด์ดิสมิวเตส เอนไซม์โปรตีโอไลติก ฟอสโฟลิเปสเอ2 และซี
การทดลองของเรายืนยันว่า เยื่อบุกระเพาะอาหาร และแอมโมเนียของเหลว ในกระเพาะอาหารของบุคคลที่มีเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไร มีค่าสูงกว่าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ บุคคลที่มีผลเป็นลบ มีการติดเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไรระบุว่ายูเรียย่อยสลาย ยูเรียจำนวนมากในกระเพาะอาหาร เพื่อผลิตแอมโมเนียจำนวนมาก และแอมโมเนีย อาจทำให้เยื่อเมือกในกระเพาะอาหารเสียหายได้อย่างมีนัยสำคัญ ในการทดลองกับสัตว์
ไซโททอกซินสามารถทำให้เซลล์เสื่อมสภาพได้ การติดเชื้อเอชพีทำให้เซลล์เยื่อบุกระเพาะอาหาร และไซโตไคน์อื่นๆ ปัจจัยอื่นๆ ทำให้นิวโทรฟิลย้ายจากหลอดเลือด ไปยังเยื่อบุผิวในกระเพาะอาหารและถูกกระตุ้น ซึ่งสามารถปล่อยสารเมตาโบไลต์ และเอนไซม์สลายโปรตีนได้ ดังนั้นเยื่อเมือกในกระเพาะอาหารได้รับความเสียหาย
แล้วยังสามารถทำให้เกิดการกระตุ้นของโมโนไซต์ เบโซฟิล อีโอซิโนฟิล ซึ่งทำให้ความเสียหายของเยื่อเมือกในกระเพาะอาหารแย่ลงไปอีก การตอบสนองทางภูมิคุ้มกัน การติดเชื้อชนิดนี้ อาจทำให้เกิดหรือซ้ำเติมการก่อตัว ของโรคกระเพาะผ่านภูมิคุ้มกันของเซลล์ ภูมิคุ้มกันทางร่างกาย ของการผลิตแอนติบอดี กระตุ้นการตอบสนองภูมิต้านทานผิดปกติของร่างกาย
เนื่องจากการติดเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ไพโลไร การแทรกซึมของเซลล์โมโนนิวเคลียร์จำนวนมาก จึงปรากฏในเยื่อเมือก การทำลายเซลล์เยื่อบุผิว เป็นสัดส่วนโดยตรงกับระดับของการแทรกซึม ของแบคทีเรียและการสัมผัสใกล้ชิดระหว่างแบคทีเรียและเซลล์ การปรากฏตัวของนิวโทรฟิลคือ ตัวบ่งชี้การอักเสบ และน้ำมูกผิวจะหายไป
การเสื่อมสภาพของเซลล์และเนื้อร้าย นิวโทรฟิลจำนวนมากผ่านคอของต่อมและเข้าสู่ต่อม จะก่อตัวเป็นฝีต่อม ซึ่งส่งผลกระทบอย่างมาก ต่อการงอกใหม่ของต่อม เมื่อการแทรกซึมของนิวโทรฟิลนั้นชัดเจน แบคทีเรียและเซลล์ อัตราการสัม ผัสที่ลดลง อาจเป็นผลมาจากการตอบสนองของภูมิคุ้มกัน ผิวของแบคทีเรียล้อมรอบด้วย การตอบสนองทางภูมิคุ้มกัน เพื่อป้องกันการสัมผัสกับเซลล์
อ่านบทความเพิ่มเติม > ผลกระทบ อาการปวดหัวจากไมเกรน การป้องกันและวิธีการรักษา
