โรค ไข้อีดำอีแดง ติดต่อได้หรือไม่ ไข้อีดำอีแดงสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดทั้งปี และพบได้บ่อยในช่วงอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย อายุที่เริ่มมีอาการโดยทั่วไปคือ 2 ถึง 8 ปี โดยทั่วไปแล้ว จะได้รับภูมิคุ้มกันตลอดชีวิตหลังจากการโจมตีครั้งเดียว ไข้อีดำอีแดงคือ การติดเชื้อทางเดินหายใจเฉียบพลัน ที่เกิดจากการติดเชื้อฮีโมไลติกสเตรปโทคอคคัสกลุ่มเอ

ลักษณะทางคลินิกของมันคือ มีไข้ รู้สึกเจ็บหน้าอก ผื่นแดงจะกระจายทั่วร่างกาย มีผิวหนังลอกอย่างเห็นได้ชัด ผู้ป่วยจำนวนน้อยต้องทนทุกข์ทรมานจากความเสียหายของหัวใจ ไต และข้อต่อ อันเนื่องมาจากอาการแพ้ โรคนี้เกิดขึ้นได้ตลอดทั้งปี ซึ่งพบได้บ่อยในเด็กโดยเฉพาะอายุ 5 ถึง 15 ปี

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ทารกเป็นไข้อีดำอีแดง พวกเขามักจะได้รับภูมิคุ้มกันตลอดชีวิต และมีทารกจำนวนน้อยมากเท่านั้นที่มีไข้อีดำอีแดง เนื่องจากแบคทีเรียประเภทต่างๆ ไข้ผื่นแดงเป็น โรค ติดเชื้อทางเดินหายใจเฉียบพลัน ที่เกิดจากการติดเชื้อสเตรปโตค็อกคัสไพโอจีนัสกลุ่มเอ และติดต่อได้ หากการดื้อยาของผู้ใหญ่โดยทั่วไปดีจะไม่ติดเชื้อ แต่จะแพร่กระจายไปยังเด็ก

เพราะไข้อีดำอีแดงติดต่อได้ง่ายมาก ระยะการติดเชื้อของไข้อีดำอีแดง มักอยู่ในช่วงตั้งแต่ 1 วันถึง 10 วัน บางครั้งการเริ่มมีอาการจะรุนแรงกว่าปกติ โดยปกติโรคติดต่อได้มากที่สุด 24 ชั่วโมงก่อนเริ่มมีอาการของโรค จนถึงจุดสูงสุดของโรค หากเด็กที่เป็นไข้อีดำอีแดงสัมผัสกับคนปกติ พวกเขาจะแพร่เชื้อให้ผู้อื่นโดยตรงผ่านละอองน้ำ

นอกจากนี้ บุคคลที่อ่อนแอยังสามารถติดเชื้อได้ หากพวกเขาสัมผัสกับอาหาร เครื่องใช้ ของเล่น ผ้าขนหนู เสื้อผ้าและผ้าห่มที่เพิ่งได้รับการปนเปื้อนจากผู้ป่วย แต่การติดเชื้อทางอ้อมนี้ค่อนข้างหายาก ผู้ป่วยในระยะพักฟื้นหลังการเจ็บป่วย เพราะอาจยังมีแบคทีเรียในช่วงของการขับถ่าย และควรแยกการรักษา เพราะโรคหลอดเลือดอักเสบยังมีแนวโน้ม ที่จะเกิดจากการติดเชื้อสเตรปโทคอคคัสชนิดเบต้าฮีโมไลติก

ซึ่งควรรักษาด้วยยาปฏิชีวนะเช่น เพนิซิลลินให้ทันท่วงที หลังจากที่ผู้ป่วยทั่วไปได้รับการรักษาด้วยยาปฏิชีวนะ การติดเชื้อจะลดลงอย่างรวดเร็ว ไข้อีดำอีแดงแพร่กระจายอย่างไร แหล่งที่มาของการติดเชื้อผู้ป่วยและพาหะของช่องจมูกของคนปกติ ผิวหนังสามารถเป็นพาหะของแบคทีเรียได้ ผู้ป่วยโรคไข้ผื่นแดงติดต่อได้มากที่สุด ตั้งแต่ 24 ชั่วโมงก่อนเริ่มมีอาการของโรค จนถึงระยะสูงสุดของโรค และสะเก็ดผิวหนังในช่วงระยะเวลาการลอกจะไม่ติดต่อ

ส่วนใหญ่แพร่กระจายเกิดขึ้นโดยละอองอากาศ บางครั้งสามารถแพร่กระจายผ่านนมที่ปนเปื้อนหรืออาหารอื่นๆ ในบางกรณี แบคทีเรียสามารถบุกรุกจากบาดแผลที่ผิวหนัง หรือช่องคลอดของมารดา ทำให้เกิดไข้อีดำอีแดงจากการผ่าตัด หรือ ไข้อีดำอีแดงจากสูติกรรม โดยทั่วไปแล้ว มนุษย์จะอ่อนแอต่อโรคไข้อีดำอีแดง และร่างกายมนุษย์ สามารถสร้างภูมิคุ้มกันได้หลังการติดเชื้อ

ภูมิคุ้มกันต้านเชื้อแบคทีเรีย หลังจากการติดเชื้อสเตรปโทคอคคัสกลุ่มเอ ร่างกายส่วนใหญ่ผลิตแอนติบอดีต่อต้านโปรตีนเอ็ม ซึ่งสามารถกำจัดความต้านทานของโปรตีนเอ็ม แอนติเจนต่อการทำงานของฟาโกไซติกของร่างกาย แต่มีความจำเพาะเฉพาะประเภทเท่านั้น

ภูมิคุ้มกันต้านไวรัส หลังจากที่ร่างกายติดเชื้อไข้อีดำอีแดง ก็สามารถผลิตแอนติบอดีต่อสารพิษจากผื่นได้ แต่ไม่มีภูมิคุ้มกันข้ามระหว่างสารพิษจากผื่น ที่มีคุณสมบัติแอนติเจนต่างกัน ดังนั้นหลังจากป่วยด้วยโรคไข้อีดำอีแดง หากกลุ่มเอ สเตรปโทคอคคัสติดเชื้อจากผื่นพิษอื่น โรคก็ยังสามารถเกิดขึ้นได้อีก

อาการของโรคไข้อีดำอีแดง โดยปกติแล้ว ไข้อีดำอีแดงจะเริ่มมีอาการอย่างรวดเร็ว และทารกที่ป่วยจะแสดงอาการกลัวเป็นหวัดและมีไข้ ในกรณีที่ไม่รุนแรง ไข้อาจสูงถึง 38 ถึง 39 องศาและในกรณีที่รุนแรง อาจสูงถึง 39 ถึง 40 องศาในเวลาเดียวกัน เวลาอาจมีอาการคลื่นไส้ อาเจียน ปวดศีรษะและต่อมทอนซิลร่วมด้วย อาการแดงบวมหรือมีหนองจะปรากฏขึ้น และมักจะเจ็บคอมาก โดยเฉพาะเมื่อกลืนกิน

ทารกที่ป่วยส่วนใหญ่จะมีผื่นขึ้นที่ผิวหนัง 12 ชั่วโมงหลังจากเริ่มป่วย และบางครั้งทารกสองสามคนจะไม่ปรากฏจนกว่าจะถึง 2 วันต่อมา ส่วนแรกของผื่นคือ บริเวณคอและหน้าอกส่วนบน ซึ่งสามารถลุกลามได้ทั่วร่างกายในวันเดียว ผื่นแดงสด ขนาดเท่าเข็ม และบางส่วนเหมือนขนลุก หากกดลงไปด้วยนิ้ว อาการแดงจะหายไปชั่วคราว และผิวหนังที่กดทับจะซีด เมื่อผ่านไป 10 วินาที ผิวหนังกลับเป็นสีแดงเข้ม อาการนี้เรียกว่า รอยฝ่ามือ หน้าจะบวมแดงแต่ก็มี หรือไม่มีผื่นเกิดขึ้น

บทความที่น่าสนใจ > กลืน อาการกลืนอาหารลำบากเกิดจากสาเหตุอะไรบ้าง