ผู้ใหญ่ คุณเป็นผู้ใหญ่หรือยัง
ผู้ใหญ่ เราเป็นผู้ใหญ่หรือยังตอนนี้เราอายุเท่านี้เราทำตัวเป็นผู้ใหญ่ไหม เชื่อว่าปัญหานี้หลายคนก็คงสงสัยว่าเออเราเป็นผู้ใหญ่หรือยังนะในวัยประมาณนี้ในวัยที่มากกว่านี้ซึ่งมันก็ มีอารมณ์ความรู้สึกหนึ่งที่เราทุกคนรู้สึกว่าหลายๆ ช่วงแล้วก็ทำตัวเหมือนเด็กเลยหลายๆ ช่วงทำไมเราดูเศร้าสร้อยรอดูตัดสินใจผิดพลาดเราดูทำตัวดูไม่โอเค
เลยลองย้อนกลับไปนั่งกลับไปเหตุการณ์หนึ่งที่ทุกคนก็คงเคยคิดถึงว่าในตอนที่เราเป็นนักเรียนเป็นเด็กไงเรามีคุณครูมาสอนเราคุณครูคนนี้เป็นผู้ใหญ่จังซึ่งบางครั้งคุณครูก็อาจจะอายุแค่ 20 กันกลางบรรจุใหม่หรืออาจจะเป็น 30 กว่าๆ 40 หย่อนเราเกรงใจเขาสั่งเรารู้สึกว่าขอดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ เลยแต่พอเวลาผ่านมาเราเริ่มรู้สึกว่าเฮ้ย
เราก็เริ่มอายุเท่าเขาแล้วนะอาจจะตั้งแต่ครูที่อนุบาลสระแก้วในตอนที่เราเป็นเด็กแล้วก็มองเขาดูยิ่งใหญ่มากเลยผ่านไปที่ครูมัธยมคุณครูประถมสอนในสิ่งที่เราไม่รู้เลยแต่วันหนึ่งเราเรียนรู้ได้มากขึ้นมากๆ วิชาที่เขาสอนกลายเป็นวิชาของเด็กเล็กก็กลับรู้สึกว่า เฮ้ยเราผ่านจุดนั้นมาแล้วหรอแล้วทำไมความรู้สึกคุณครูในตอนที่เราเยาว์วัย
มันยังอยู่นะลองย้อนกลับไปอีกตอนหนึ่งคือเรื่องเล่าของพ่อแม่ปู่ย่าตายายเราจะกลับรู้สึกน่าทึ่งมากว่าในตอนที่เขาอายุเท่าไหร่ทำไมเขาถามอะไรเต็มไปหมดบางทีก็อึ้งว่า เฮ้ยเขามีลูกตั้งแต่อายุเท่านี้เลยหรอซึ่งตอนนี้เราเลยวัยนี้ไปแล้วเขามีลูกพี่คน 4 คนเลยหรอ 3 คนเลยหรอตอนนี้เราอายุเท่าเขาเลยยังไม่มีเลยนะถ้าเราไปรู้สึกว่า
มันเหนื่อยจังเลยหรือไม่ต้องพูดถึงตอนมีลูกก็ได้ตอนที่ได้ฟังเรื่องราวเขาว่าตอนนี้เขาอายุเท่าเราเขาฝ่าฟันทำอะไรมาบ้างในวัยเดียวกันหรือในวัยอายุน้อยกว่าเราไม่ซ้ำรู้สึกว่าทำไมเขาเก่งจังเลยอ่ะ ทำไมเขาดูโตเร็วกว่าเราแล้วทำไมชีวิตเรามันดูยากจังทำไมเราไม่เก่งเหมือนเขานะเพราะผ่านพ้นเวลาที่ยากลำบากแบบนั้นไปได้ยังไง
ความคิดแบบนี้มีอยู่ในหัวทุกคนแน่นอน แล้วมันก็ทำให้กลับมาย้อนมองตัวเองว่า ทำไมเรารู้สึกอ่อนหัดจังเลยนะเราพยายามที่จะตั้งหลักอยู่ทุกวันแล้ว ก็ยังมีความฟุ้งซ่านหวั่นไหวแปรปรวนอยู่ในใจมันคือสิ่งที่เราเรียกว่าเราเป็นผู้ใหญ่หรือยังนะหรือเราแค่ไม่อยากมีแสตมป์ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าเกินครึ่งในใจเรามันบอกว่า ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่
ไม่พอนะในหลายๆ ครั้งเรายังอ่อนแอฟุ้งซ่านบางทีก็เข้มแข็งน้อยเหลือเกินน้อยกว่าคนเมื่อวานน้อยกว่าคนเมื่อ 3 ปีก่อนอีกน้อยกว่าคนเมื่อ 10 ปีก่อนได้เห็นการย้อนเตือนเก่าๆ ใน Facebook บ้างในบทความเขียนในงานของตัวเองรู้สึกว่าคนในอดีตทั้งนั้นเจ๋งจังโตขึ้นมาแบบนั้นจริงๆ แต่ความเป็นจริงที่มันจะบอกก็คือเวลาไม่สามารถเปลี่ยน
ให้เราเป็นผู้ใหญ่ได้การคิดอะไรด้วยตัวเองหรือการมีความรับผิดชอบบางอย่างก็ไม่ได้เป็นตัวการันตีว่าเราจะเติบโตสมวัยเช่นกันมันก็มีคำถามขึ้นมาอีกแล้วว่าไอ้การเติบโต สมวัยปฐมวัยยังไงนะโลกมันเปลี่ยนไปแล้วนี่บางครั้งเราก็เข้าใจไปเองว่าโลกของการเป็นผู้ใหญ่มันจะต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ซึ่งโลกที่เราเข้าใจว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว
ดูเป็นผู้ใหญ่บางทีมันเป็นโรคคนละใบที่เราเป็นเลยวันนี้อาจจะเป็นอิสระจากอายุจากห้วงอารมณ์ของเราเลยก็ได้มีคำพูดออกมา ความรับผิดชอบนั่นแหละยิ่งมีความรับผิดชอบมากเท่าไหร่เราก็ยิ่งเป็นผู้ใหญ่มากเท่านั้นการมีวินัยการฝืนทำอะไรที่เราไม่ชอบให้เก่งเท่าไหร่เราก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเท่านั้น การทำอะไรที่ตรงข้ามกับความรู้สึก
เพื่อให้อีกคนหนึ่งมีความรู้สึกที่ดีเราอาจจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเขาผู้ใหญ่เต็มไปด้วยความเมตตาที่จะมองให้คนอื่นทำให้คนอื่นประสงค์ให้คนอื่นนำพาไปสู่ในทางที่ดีโดยที่ตัวเองอาจจะต้องเป็นผู้ที่เสียสละหรือมีบทความบางอันก็จิกกัดไว้ว่าถ้าเด็กคนหนึ่งจะเป็นผู้ใหญ่ดูได้ง่ายๆ ว่าเขาโกหกไปเรียนเด็กคนหนึ่งเริ่มโกหกแต่ก็อาจจะเริ่มก้าว
เข้าสู่ผู้ใหญ่วัยแรกที่เรียกว่าวัยรุ่นถ้าเขาโกหกเก่งเขาอาจจะก้าวสู่บันไดของการเป็นผู้ใหญ่แล้วถ้าเกิดเขาโกหกจนชินอาจจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวไอ้สิ่งเหล่านี้มันก็เป็นตลกร้ายที่ปฏิเสธไม่ลงเด็กคือความใสซื่อและบริสุทธิ์บทความนี้มันก็ติดกันได้ดีเลยแต่ในบทความลองเขียนไว้ก็เลยลองเอาสเกลช่วงหนึ่งมาเปรียบเทียบกันว่างั้น
ก็มองเวลา Facetime เป็น 20 ปีแรกเราแทบจะจำอะไรไม่ได้เลยมันเป็นความสุขสนุกสนานความฝังใจความทรงจำปฏิปักษ์ต่อกันได้เล็กๆ หน่อยต้องไปดูจากสิ่งที่เราบันทึกไว้พอเลยจัด 10 ปีมันเริ่มเด่นชัดขึ้นมาเราเริ่มรู้สึกว่าเราอยู่ในกฎกติกาความกลัวความระแวงเพื่อนใน 10 ปีจนถึง 20 ปีเป็นช่วงที่รู้สึกว่าไม่อยากจะเป็นอิสระ
ไม่อยากอยู่ในกรอบก็อยากจะไปทำอะไรที่มันสนุกเป็นตัวของเรารู้สึกว่าเราไม่เป็นตัวเองทำไม สิ่งนี้เราไม่ชอบสิ่งนี้ทำไมต้องอดทนเราอยากให้ทุกคนเข้าใจเราก็อยากจะเข้าใจคนอื่นแต่คุณต้องเข้าใจเราก่อนเราถึงจะเข้าใจคุณมันผ่านไปอย่างรวดเร็วสภาวัย 20-30 ปีเรากลับรู้สึกว่ามันเป็น 10 ปีที่ผ่านไปแบบยากลำบากทนทรมาน
ต้องทำอะไรตั้งหลายอย่างต้องอดทนต้องจนต้องไม่มีเงินใช้ต้องใช้หยาดเหงื่อแรงกายทำทุกอย่างเพื่อจะได้สิ่งตอบแทนอันน้อยนิดกลับมาแล้วรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมมันไม่แฟร์มันไม่คุ้มมันไม่คุ้มเหนื่อยมันไม่คุ้มกับอารมณ์ความสนุกมันเริ่มจางหายไปเรื่อยๆ อาจจะมีแค่บางวันเท่านั้นที่เรารู้สึกว่าเราได้ไปสังสรรค์ปาร์ตี้ทำอะไรที่สนุก
สุดเหวี่ยงและเราก็ต้องโดนความกดดันสังคมครอบครัวสิ่งแวดล้อมบางอย่างกดดันเราให้เรากลับมาทำสิ่งที่เราอาจจะชอบแต่มันทรมานเหลือเกินในขณะเดียวกันอีก 10 ปีตั้งแต่วัย 30 ถึง 40 รอกลับเริ่มรู้สึกเคยชินกับความเจ็บปวดของโลกที่เราเผชิญอยู่ทุกวันหรือนั่นหรือเป็นเส้นทางการเป็นผู้ใหญ่มันเป็นตลกร้ายครับที่เวลาที่ผ่านไป 10 ปี
เท่ากันมันให้ความรู้สึกไม่เท่ากันละมุนเป็นสิบปีที่ไม่เท่ากันเลยตั้งแต่อายุ 10 ขวบไปถึง 20 ปี Son บุตรไม่ปะติดปะต่อดูเป็นความทรงจำที่ผ่านไปแบบรวดเร็วกดดันอยู่ในกฎกติกาเถียงไม่ได้จะทำอะไรให้สนุกติดกับ 20-30 ปีกับรู้สึกว่าอยากจะทำอะไรที่มีความสุขรวยแต่มันเหนื่อยมันทรมานแสนสาหัสรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมโดนกดขี่ข่มเหง
อยากจะเป็นผู้ใหญ่ไวๆ แต่พ่อเป็นผู้ใหญ่ในวัย 30 ถึง 40 จะรู้สึกชินทนทรมานต้องรับผิดชอบกับหลายสิ่งหลายอย่างเวลายื่นไปไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิงใช่ครับเมื่อคุณอายุ 10 ถึง 20 ปีจะแก่ไวๆ ไปชีวิตที่มีพลังมีความสนุกมีความคิดสร้างสรรค์แต่ติดอยู่ในกรอบกติกาที่คุณไม่ได้รับการอนุมัติต่างๆ มันคือการเรียนรู้และเข้าใจในตัวเองครับว่าคุณในวันนี้ดีกว่าวันเมื่อวานแล้วหรือยังถ้าคุณเข้าใจสิ่งนี้และคุณเห็นถึงความเป็นไปในสิ่งนี้คุณอาจจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นในทุกๆวันคุณคือใหญ่เต็มตัวแล้ว
อ่านบทความที่น่าสนใจเพิ่มได้ที่ > ผี
