ประสิทธิภาพ การทำงานของหัวใจมีความเกี่ยวข้องอย่างไรกับโรคความดันโลหิตสูง สาเหตุของความดันโลหิตสูง มีหลายปัจจัยอาจทำให้ความดันโลหิตเพิ่มขึ้น ความสามารถของหัวใจในการสูบฉีดเลือดนั้นแข็งแกร่งขึ้นเช่น การหดตัวของหัวใจที่เพิ่มขึ้น เพื่อให้เลือดสูบฉีดเพิ่มขึ้น ปัจจัยอีกประการหนึ่งคือหลอดเลือดแดงขนาดใหญ่ สูญเสียความยืดหยุ่นตามปกติ และแข็งตัว เมื่อหัวใจสูบฉีดเลือดก็ไม่สามารถขยายตัวได้อย่างมี ประสิทธิภาพ

ดังนั้น เลือดที่สูบโดยการเต้นของหัวใจแต่ละครั้ง จะผ่านช่องว่างที่แคบกว่าปกติ ส่งผลให้ความดันเพิ่มขึ้น เพราะเหตุผลที่ความดันโลหิตสูง มักเกิดขึ้นในผู้สูงอายุ ที่มีผนังหลอดเลือดที่หนาและแข็งตัวเนื่องจากหลอดเลือด อายุ อัตราอุบัติการณ์มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นตามอายุ และอัตราอุบัติการณ์สูงขึ้น ในผู้ที่มีอายุมากกว่า 40 ปี

เกลือแกง คนที่กินเกลือมากจะมีอุบัติการณ์ความดันโลหิตสูง บางคนคิดว่า เกลือน้อยกว่า 2 กรัมต่อวัน หรือแทบไม่มีความดันโลหิตสูง 3 ถึง 4 กรัมต่อวัน อุบัติการณ์ของความดันโลหิตสูงคือ 3 เปอร์เซ็นต์หรือ 4 ถึง 15 กรัมต่อวัน เริ่มมีอาการ อัตรา 33.15 เปอร์เซ็นต์ และอัตราอุบัติการณ์มากกว่า 20 กรัมต่อวันคือ 30 เปอร์เซ็นต์

อุบัติการณ์ของน้ำหนักตัว และความอ้วนอยู่ในระดับสูง การถ่ายทอดทางพันธุกรรม ผู้ป่วยความดันโลหิตสูงประมาณครึ่งหนึ่ง มีประวัติครอบครัว สิ่งแวดล้อมและอาชีพ สภาพแวดล้อมในการทำงานที่มีเสียงดัง และการทำงานทางจิตที่มากเกินไป มีแนวโน้มที่จะเป็นโรคความดันโลหิตสูง เพราะได้อุบัติการณ์ของความดันโลหิตสูงมากขึ้น

อาการและสัญญาณของความดันโลหิตสูง อาการเริ่มแรกมักไม่มีอาการในระยะแรก ความดันเลือดเพิ่มขึ้นเป็นครั้งคราวขณะตรวจร่างกาย หรือเวียนศีรษะ ปวดศีรษะบ้านหมุน หูอื้อ นอนไม่หลับ อ่อนเพลีย ไม่มีสมาธิ และอาการอื่นๆ หลังตรวจร่างกาย อาจอยู่ในระดับสูง เกิดจากความผิดปกติทางจิต ความดันโลหิตเพิ่มขึ้นเพียงชั่วคราว ในระยะเริ่มต้น ความดันโลหิตยังคงเพิ่มขึ้นตามความก้าวหน้าของโรค และอวัยวะได้รับผลกระทบ

อาการทางสมอง ปวดศีรษะ และเวียนศีรษะเป็นเรื่องปกติ ส่วนใหญ่เกิดจากความปั่นป่วนทางอารมณ์ เกิดความเหนื่อยล้า การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ หรือการเลิกใช้ยาลดความดันโลหิต ความดันโลหิตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ปวดศีรษะอย่างรุนแรง การมองเห็นผิดปกติ คลื่นไส้ อาเจียน ชัก โคม่า อัมพาตครึ่งซีกชั่วคราว ความพิการทางสมองเป็นต้น

ประสิทธิภาพของหัวใจ ระยะเริ่มต้นการทำงานของหัวใจได้รับการชดเชย อาการไม่ชัดเจน ระยะต่อมาการทำงานของหัวใจลดลง ภาวะหัวใจล้มเหลวเกิดขึ้น การวินิจฉัยโรคความดันโลหิตสูง มาตรฐานความดันโลหิตที่แนะนำโดยองค์การอนามัยโลกคือ ความดันโลหิตซิสโตลิกของผู้ใหญ่ปกติ ควรน้อยกว่าหรือเท่ากับ 140 มิลลิเมตรปรอท

ความดันโลหิตจาง ควรน้อยกว่าหรือเท่ากับ 90 มิลลิเมตรปรอท เพราะความดันโลหิตซิสโตลิกอยู่ระหว่าง 141 ถึง 159 มิลลิเมตรปรอท ซึ่งเป็นความดันโลหิตสูงที่สำคัญ เมื่อวินิจฉัยโรคความดันโลหิตสูง จะต้องวัดความดันโลหิตหลายครั้ง และอย่างน้อย ความดันโลหิตล่างที่ต่อเนื่องกัน โดยมีค่าเฉลี่ย 90 มิลลิเมตรปรอทขึ้นไป สามารถวินิจฉัยว่า เป็นความดันโลหิตสูงได้ ผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตเพิ่มขึ้นเพียงครั้งเดียว ไม่สามารถวินิจฉัยได้ แต่จำเป็นต้องมีการติดตามผล

ตามความแตกต่างของความดันโลหิต ความดันโลหิตสูงแบ่งออกเป็น 3 ระดับ ได้แก่ ความดันโลหิตสูงระดับแรกไม่รุนแรง ความดันโลหิตซิสโตลิกคือ 140 ถึง 159 มิลลิเมตรปรอท ความดันโลหิตตัวล่างคือ 90 ถึง 99 มิลลิเมตรปรอท ความดันโลหิตสูงรองปานกลาง ความดันโลหิตซิสโตลิก 160 ถึง 179 มิลลิเมตรปรอท ความดันโลหิตไดแอสโตลิก 100 ถึง 109 มิลลิเมตรปรอท

ความดันโลหิตสูงระดับรุนแรง ความดันโลหิตซิสโตลิกมากกว่า 180 มิลลิเมตรปรอท ความดันโลหิตไดแอสโตลิกมากกว่า 110 มิลลิเมตรปรอท ความดันโลหิตสูงซิสโตลิกอย่างง่าย ความดันโลหิตซิสโตลิกมากกว่า 140 มิลลิเมตรปรอท ความดันโลหิตไดแอสโตลิกน้อยกว่า 900 มิลลิเมตรปรอท

การรักษาความดันโลหิตสูง วัตถุประสงค์และหลักการรักษา เป้าหมายสูงสุดของการรักษาความดันโลหิตตกคือ การลดอุบัติการณ์และอัตราการเสียชีวิตของโรคหัวใจ หลอดเลือดในผู้ป่วยความดันโลหิตสูง การรักษาด้วยยาลดความดันโลหิตควรกำหนดค่าเป้าหมาย สำหรับการควบคุมความดันโลหิต ในทางกลับกัน โรคความดันโลหิตสูงมักอยู่ร่วมกับปัจจัยเสี่ยงอื่นๆ ของโรคหัวใจและหลอดเลือดเช่น คอเลสเตอรอลในเลือดสูง โรคอ้วน เบาหวานเป็นต้น

 

 

 

 

บทความที่น่าสนใจ > ไอ อาหารอะไรบ้างที่ช่วยป้องกันอาการไอจากภูมิแพ้